Relację między górnymi a dolnymi zębami szczęk.
Termin okluzja oznacza relację między górnymi a dolnymi zębami szczęk.
Odchylenia od prawidłowego zwarcia uzębienia oznaczają stan patologiczny, który wymaga leczenia. Choroba okluzyjna objawia się ścieraniem zębów i postępującymi ubytkami klinowymi. Nierzadko dochodzi też do recesji dziąseł odsłaniających korzenie zębowe, oraz przemieszczania się zębów.
Obserwuje się również napięcie mięśni żuchwy, twarzy i karku oraz napięcie w stawach skroniowo – żuchwowych co przekłada się na występowanie bóli migrenowych, nadwrażliwości zębów, uczucia przeskakiwania żuchwy, dyskomfortu podczas gryzienia i żucia oraz zgrzytania zębów w sytuacjach stresowych i w nocy.
Patologiczna okluzja może pojawić się niezależnie od wieku i stanowi najczęściej konsekwencje różnorodnych wad zgryzu oraz niewłaściwej higieny i opieki stomatologicznej. Do jej powstania przyczyniają się m.in.
- nieodpowiedni kształt wypełnień,
- ubytki i braki zębowe,
- wadliwe protezy,
- zmiany reumatyczne,
- nieprawidłowy wzrost zębów,
- liczne sytuacje stresogenne wywołujące nawykowe obgryzanie paznokci czy gryzienie długopisu oraz zaciskanie szczęki.
Rokowania co do wyleczenia choroby są pomyślne pod warunkiem wczesnego rozpoznania zmian i wdrożenia kompleksowego leczenia.
Zaniechanie leczenia grozi poważnymi powikłaniami, nawet utratą uzębienia.